Een (on)gelukkige trekking!!!

Namaste,

Het is alweer even geleden dat we een berichtje hebben geplaatst maar we hebben het druk gehad.... Inmiddels zijn we weer in Kathmandu maar eerst zullen we de afgelopen week beschrijven...
Het vorige bericht eindigde met dat we een trekking gingen doen. Een paar uur later was Robert opeens superverkouden en voelde zich niet fit. Nou da's lekker als je van plan bent om 7 dagen te gaan trekken in de middle of nowhere! Omdat we pas de volgende dag zouden gaan gingen we ervan uit dat het wel goed zou komen. 's avonds echter was Robert nog steeds niet fit. Nou ja we zien wel. De volgende morgen zag Robert het niet helemaal zitten om te starten, maar de gids was al bij ons guesthouse. Nu was dat geen probleem, maar Lot wilde ook graag starten. En zeg nou zelf: als je hoofd volzit omdat je zo verkouden bent kun je het beste bewegen toch?! van op bed liggen wordt het echt niet beter. Dus even met de gids gepraat en Lot heeft Robert overtuigd dat het toch het beste is om te starten. De gids en onze porter bleken echt super te zijn. Gezellig, bekwaam, flexibel en vooral grappig. Na 1.5 uur rijden hield de weg op en was het startpunt van onze trekking. Ons doel: Anapurna basekamp. Gelijk al in het begin van de trekking kwamen we langs een punt waar de maoisten zaten. Spannend!!!! Nou niet dus. Wij dachten daar komen de geweren en als we niet betalen, nou kijk dan maar uit... Zit er gewoon een ventje die zegt: je bent nu in de provincie van de maoisten (dat is onzin natuurlijk) en je moet hier overheidtax betalen. Dat was alles. Lot vroeg nog maar waar is je geweer, maar dat was al een tijdje niet meer zei hij. Nou goed natuurlijk maar we hadden er wel wat meer van verwacht. We hebben natuurlijk geen stennnis geschopt en gewoon betaald want je weet maar nooit...(inmiddels is er een vredesakkoord dus dat is helemaal super)
Daarna vol goede moed gestart. Bij het guesthouse hadden ze al gezegd dat de eerste dagen zwaar waren, en dat was dus ook zo. Alleen maar klimmen, klimmen en klimmen. Maar wel door een prachtig gebied. Na 5 uur lopen kwamen we bij de eerste overnachtingsplaats. Ijskoud maar we hebben speciaal nog nieuwe jassen gekocht in Pokhara dus dat kwam wel goed. Het was echt een prachtig dorpje met prachtige mensen en echt terug in de tijd. De volgende morgen om 6.00 uur op voor de zonsopgang om de fantastische pieken van de Himalaya te zien. Nou niet dus. Volledig bewolkt. We maakten ons op dat moment wel wat zorgen want blijkbaar was onze vloek met betrekking tot de zonsopkomsten nog niet over. Nou vol goede moed op stap voor dag twee. Alles ging goed. Ook Robert voelde zich een stuk beter, totdat...het ging regenen. Ruim twee weken hebben we hier fantastisch weer en nu wij aan het lopen zijn... regen. Dat is niet Robert zijn sterkste punt dus de scheldwoorden kwamen al. De gids en de porter wilde doorlopen maar Lot adviseerde ze toch een schuilplaats te zoeken omdat het alternatief anders was dat we gelijk terug zouden lopen naar Pokhara (stad waarvandaan we zijn vertrokken) want Robert ging dan echt niet verder. De gids en de porter konden er wel om lachen dus zijn we gaan schuilen in een oud theehuis. Gelukkig stopte het met regenen en na een uur konden we door naar de plek waar we zouden overnachten. Robert was nog niet 100% fit en de regen had weinig goed gedaan. Hij voelde er weinig voor om naar het Anapurna basekamp te lopen. Door de regen/sneeuw was het pad moeilijk begaanbaar en kon je vast komen te zitten. Dat geeft niet als je 10 dagen hebt voor de trekking (wat normaal is) maar met 7 dagen heb je geen speling. Na overleg met de gids hebben we besloten onze trekking aan te passen en de andere kant op te lopen. Natuurlijk was Lot enigszins teleurgesteld maar de gids had tegen Robert gezegd dat hij zeker wist dat Lot ook van de gewijzigde trekking zou genieten. "Lot geniet nog van elke waterval, beest, plantje of wat dan ook wat we tegen komen" had de gids gezegd. Dus dan geniet ze ook wel van de gewijzigde koers. En niets was minder waar... 's morgens voor we vertrokken hadden we een fantastische zonsopkomst (yes!) waarbij we heel dichtbij de Annapurna south stonden. Dus toch een soort basekamp... Na het ontbijt gelijk weer van start. Na een klimtocht tot op de top van een berg zagen we het even niet meer zitten. We zagen namelijk in de verte op de top van een andere berg het plaatsje waar we zouden lunchen. Dat betekende dus nog een berg beklimmen en dan pas lunch daarna nog verder lopen. Daar komen we nooit dachten we. Maar ja je loopt natuurlijk gewoon door en als je dan die top bereikt dat is super. Op een gegeven moment liepen we door een prachtig bos en opeens zag de gids apen (wit met een zwarte kop). Dat was dus genieten.
Inmiddels waren we allebei zwaar verkouden. De Nepalezen gebruiken geen zakdoek maar snuiten hun neus gewoon op de grond. Dat zijn wij ook maar gaan doen anders blijf je bezig tijdens het lopen. Lot kan alleen beter nog wat oefenen want voor ze het wist zat alles in haar haar. Smakelijk! Nou ja de gids en de porter konden er enorm om lachen. Na een lange wandeling kwamen we bij een hutje op een berg. Daar zouden we overnachten. Geen electriciteit en dus ook geen warme douche. Dat geeft niet maar als het 5 graden is 's avonds, dan is dat wel koud! We sliepen bij een gezin en dat was wel bijzonder. Om warm te blijven hebben we een kampvuur gemaakt. Onze gids kon enorm goed dansen en na het eten hebben we de hele avond samen met het gezin gezongen en gedanst (ja nepelese dans!). Lot d'r techniek leidde voornamelijk tot veel gelach maar ook tot bewondering voor de durf. Echt een superavond met supervriendelijke mensen. Volgende ochtend weer een mooi uitzicht en een leuke trekking. Inmiddels waren we aangekomen in Goropani waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt over de Himalaya, Annapurna range (als je 's morgens eerst om 5.15 uur een berg beklimt). Wat een geluk want we hadden helder weer. Het was super koud -3 maar ja je moet er wat voor over hebben he? We hebben echt super genoten. Beetje gedanst met de gids en porter op de berg om te vieren dat we zo ver al gekomen waren, en nog nagenietend kijkt Lot natuurlijk om zich heen als we de berg afdalen. Natuurlijk ziet ze daardoor niet dat er achter de volgende steen een kleinere steen ligt die uitsteekt (je zou denken dat ze daar aan gewend is inmiddels, want zo is het pad al drie dagen, maar goed) en wat denk je? Lot gaat door d'r enkel. Eerst denk je, nou vervelend. Maar het is een redelijk zware verstuiking en ze kan wat lastig lopen. Ook dat is niet erg, maar wel onhandig als je 12 uur lopen van de bewoonde wereld zit! De pijn dus maar verbijten en in ieder geval die berg aflopen. Gelukkig ging dat wel. De avond daarvoor hadden we in het guesthouse toevallig een Frans stel ontmoet waarvan de jongen fysiotherapeut was dus dat kwam goed uit. Hij verwachtte dat wanneer de enkel goed vastgezet kon worden Lot wel verder kon (ja, het alternatief was heleicopter laten komen, beetje overdreven of Lot voor 12 uur op een ezel, dat is voor Lot niet leuk, maar voor die ezel zeker niet). Gelukkig had de fysio verbandtape bij en kon hij de enkel fixeren. De porter heeft in het dorpje van bamboe een wandelstok gemaakt en zo zijn we op stap gegaan. Gelukkig moesten we voornamelijk dalen. Die dag zouden we 4 uur lopen, het werden er 7 op Lot d'r tempo. Maar we hebben het gehaald. De volgende dag was alweer onze laatste dag. Lot d'r enkel was gelukkig al weer wat beter, maar lekker was anders. Na 5 uur lopen (en wederom een uur schuilen voor de regen, we weten niet hoe dat komt want oktober en november zijn de beste maanden om te lopen...)waren we weer in de bewoonde wereld. De volgende morgen nog getracht een zonsopkomst te zien op een toplocatie, maar helaas bewolkt. Met de taxi zijn we terug gegaan naar het guesthouse in Pokhara. Nou dachten we, wij gaan lekker beetje relaxen, maar dat zat er niet in. We "moesten" op familiebezoek. Eerst bij de porter en zijn familie. Wat gaaf joh zulke vriendelijke mensen. Dal baht gegeten (vindt Robert super lekker) en veel gelachen. De gastvrijheid daar kunnen wij nog een voorbeeld aan nemen. 's avonds hebben we bij de gids en zijn familie gegeten. Dat was wellicht nog bijzonderder. Hij heeft samen met zijn gezin 1 ruimte waarin ze wonen, slapen, studeren en die ruimte is kleiner als onze slaapkamer. Ze wonen met de hele familie (broers, zussen, neven, nichten) in hetzelfde huis. Maar wat een vriendelijke mensen zeg. De gids had tijdens de trekking al vaak supervriendelijke dingen tegen ons gezegd zoals dat wij een stel waren dat goed bij elkaar paste, intelligent en lief, grappig en gezellig waren (goed voor je ego, hoor naar Nepal gaan) maar zelfs de moeder van de gids wilde wel dat Lot haar dochter zou zijn. Ook bij de familie hebben we nepalees gedanst en gezongen (nou wij niet gezongen hoor, al kennen we nu wel twee regels van een liedje en een paar woorden nepalees). Die mensen waren zo blij en moesten zo lachen. Ook de vrouw van onze gids was zo'n aardig en vriendelijk mens. Om een voorbeeld te geven. Wij dronken tijdens de trekking altijd cola bij het eten. Hadden ze speciaal voor ons cola gekocht terwijl dat hier (naar verhouding) super duur is. Zo bijzonder. We hebben zoveel plezier gehad tijdens de trekking en veel gezongen en gedanst. Lot had de gids gevraagd om de naam van een cd met de muziek, blijkt dat de gids 's middags in het stadje heeft gezocht naar een cd met de muziek maar die niet kon vinden. Wel een tape. Die heeft ie dus gekocht en kregen wij kado (nadat we op de muziek hadden gedanst). Dat is toch zo bijzonder dan. Na een feestelijke avond hebben we afscheid genomen. We moesten toezeggen dat we een keer terug zouden komen (maar dan met baby?!). Nou ja.
Een drukke dag dus alsnog gisteren. Omdat we de vorige keer van kathmandu naar Chitwan wel erg lang in de bus hadden gezeten wilde Robert nu vliegen van Pokhara naar Kathmandu. Even onze tas pakken, internetten en wat spulletjes kopen. Dat was het plan voor vanmorgen. Maar dat liep anders want in het guesthouse was een ceremonie om de nieuwe auto's te zegenen zodat er geen ongelukken mee zouden gebeuren tijdens het rijden. Of we ook mee wilden doen. Nou ja, aangezien we niet verwachten dat we in Nederland ooit auto's gaan zegenen, leek het ons wel grappig. Een paar uur later nog even wezen eten bij de familie van de porter en met zijn zoontje gespeeld. We hadden balonnen meegebracht (succes verzekerd). We hebben zoveel geleerd over Nepal de afgelopen week. Over de mensen, cultuur, natuur en we hebben vooral veel lol gehad. Het was ondanks de kleine strubbelingen dus een fantastische en vooral bijzondere week.
Na het eten zijn we naar het vliegveld vertrokken. We hadden ingecheckt, waren door de beveiliging en zaten in het passagiers gedeeltje wat te lezen totdat opeens iemand "boeh" roept. He?! Staat daar opeens de gids. Hij geeft snel een schilderij op doek, zegt dat ie haast heeft en bedankt ons nogmaals en zegt dat we bijzondere mensen zijn. Daar zitten we dan. Een beetje verslagen. De gids is dan al weg. Lot had tijdens de trekking met hem gesproken over zijn broer, die schilderijen maakte en soms verkocht. Als we tijd hadden na de trekking zouden we nog wel eens kijken misschien. Maar daar is het niet meer van gekomen. Verder hebben we wel diepzinnige gesprekken gevoerd en veel van elkaar geleerd tijdens de trekking maar dat de gids het ook zo bijzonder vond dat hij terwijl wij al in het passagiersgedeelte zaten van het vliegveld, regelde dat hij daar nog even mocht komen bij hoge uitzondering om ons een schilderij te brengen, dat hadden we nooit verwacht. We waren gewoon een beetje uit het veld geslagen zo bijzonder vonden we het. Jammergenoeg konden we dat niet meer zeggen want hij was al weg. Waarschijnlijk expres omdat hij wist dat we hem anders wat hadden willen geven. Even twijfelden we of we de vlucht zouden laten gaan en naar zijn huis zouden gaan om te kijken of we wat voor hen konden betekenen, maar ja dat is dan ook weer wat overdreven. We hebben in ieder geval zijn adres dus wie weet gaan we echt een keer terug... Nu is hij gids en buiten het seizoen studeert hij rechten en politicologie. Alleen hier in Nepal kun je nog zo slim zijn, als je niet in de goede "kast" geboren bent is het erg moeilijk (haast onmogelijk) om daar iets mee te doen. Zeker als je een gezinnetje hebt als onze gids. Dat we nu dat schilderij kregen dat maakt alles extra bijzonder.
Al met al zijn de drie weken in Nepal omgevlogen. We hebben zoveel bijzondere mensen ontmoet en Nepal is echt een fantastisch land. Morgen gaan we nog een vlucht maken langs de Mount Everest en daarna naar de familie in Kirtipur. Daar slapen we een nacht en dan gaan we alweer op weg naar Nederland.....Wie weet komen we een keer terug.............